‘Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik kreeg steeds meer brieven en aanmaningen. En het werd maar niet duidelijk wat er nu misging. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik durfde mijn familie niets te vertellen, ik was bang dat ze het niet zouden begrijpen of boos zouden worden. Ik nam een extra baan aan om alles maar te betalen, maar op een zeker moment lukte dat ook niet meer. Ik voelde me zo slecht. Uiteindelijk heb ik het mijn moeder verteld en samen hebben we met mijn vader gepraat. Hij heeft een goede vriend gebeld en samen zijn we alles nu aan het ordenen. Ik was zo dankbaar toen ik eindelijk erkend werd.’



‘Terwijl ik de voordeur dichttrok, echoden mijn eigen woorden na in mijn hoofd: ‘Als de deurbel gaat, doe echt niet open en spreek maar af bij vrienden of vriendinnen’, want ik wist dat er elk moment deurwaarders konden staan. Dat wilde ik ze niet aandoen. Met pijn in mijn buik stapte ik in de auto. Toen ik wegreed vloog de angst me aan, want ik had al te lang de verzekering niet betaald en de APK uitgesteld, maar de huur moest ook betaald. Zonder auto kon ik niet naar mijn werk en zonder werk waren de problemen helemaal niet te overzien.’ De hele weg was ik bang om politie tegen te komen.’

‘We gingen toch denken dat het aan onze dochter lag.
We konden het ons gewoon niet voorstellen.
Het heeft er voor gezorgd dat ze ons nooit meer wil zien.
We voelen ons verschrikkelijk schuldig.
We hebben haar zo in de steek gelaten.
Niemand die haar geloofde,
ze stond er helemaal alleen voor
en toen deden wij er nog een schepje bovenop.’

‘Er was altijd stress, er waren altijd zorgen, nooit kon er iets.
Ik durfde nergens om te vragen, want dat zorgde
alleen maar voor meer stress en dan voelde ik me schuldig.
Het antwoord wist ik toch al. Dat was niet eens het ergste, natuurlijk ik wilde er ook graag bij horen en nieuwe leuke dingen, maar ik zag mijn moeder steeds wanhopiger worden, zich afsluiten, familie en vrienden kwijtraken. En ik kon niets doen.’

‘We zagen wel dat er iets was, maar mijn broer zweeg als het graf en zei dat alles goed ging. Hij trok zich steeds verder terug. Kwam niet meer naar verjaardagen of andere belangrijke dagen voor onze familie. Het leek wel of hij een hekel aan ons had gekregen en in een andere wereld leefde. Sinds kort weten we wat er aan de hand was, maar toch blijft het tussen ons in staan. We begrijpen elkaar niet meer.’

‘Ik begreep er niets van, steeds stuurde ik de stukken op,
maar dan toch zeiden ze dat ze niets ontvangen hadden,
geld voor aangetekende post had ik niet,
maar ik voelde me gedwongen dat te doen. Ook dan had men niets ontvangen. Niets hielp en uiteindelijk begonnen ze gewoon te vorderen. Er was niemand die begreep dat ik er echt niks aan kon doen.
Pas later toen mensen om me heen meekeken in mijn papieren
stonden ze aan mijn kant. Ik heb me zo verschrikkelijk eenzaam gevoeld. Nooit zal ik meer dezelfde zijn. Ik ben mijn vertrouwen kwijt.’

‘Het duurde heel lang voordat mijn vrouw vertelde wat er aan de hand was. Ze zei dat ze dacht dat ze het zelf wel op kon lossen. Ik schrok toen ik de bezwaarschriften zag. Al die tijd was ze al in gevecht, maar kreeg ze geen voet aan de grond. Natuurlijk was ik eerst boos omdat ze me niets had verteld, maar ik begrijp het ook, ik was net hersteld van een ernstige ziekte en ze wilde me niet belasten. Gelukkig staan we nu samen sterk, maar opgelost is het zeker niet.’